- ρημάδι
- το-ιού, και ρημαδιό, το ερείπιο, ανάξιο λόγου: Μάζεψε τα ρημάδια του κι έφυγε.
Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого). 2014.
ρημάδι
Look at other dictionaries:
ρημάδι — το, Ν 1. κτήριο ερειπωμένο και εγκαταλελειμμένο, χάλασμα, ερείπιο 2. (γενικά) α) καθετί το κατεστραμμένο ή εγκαταλελειμμένο ως ανάξιο λόγου («τα ρημάδια τής ζωής») β) καθετί το άχρηστο ή ενοχλητικό («τί τό θέλεις το ρημάδι;») 3. στον πληθ. τα… … Dictionary of Greek
ερημάδιν — ἐρημάδιν και ὁρμάδι και ρημάδι, τὸ (Μ) 1. έρημος τόπος, ερημιά 2. αυτός που είναι κατεστραμμένος, «ρημάδι». [ΕΤΥΜΟΛ. < ερημάδ ιον (< ερημάς, άδος). Ο τ. ορμάδι < ερημάδιν με τροπή τού ε σε ο υπό τη φωνητική επίδραση τού ρ και με σίγηοη… … Dictionary of Greek
ρημαδιακός — ή, ό, θηλ. και ιά, Ν 1. ερειπωμένος, εγκαταλελειμμένος 2. το ουδ. ως ουσ. το ρημαδιακό το ρημάδι. [ΕΤΥΜΟΛ. < ρημάδι + κατάλ. ακός (πρβλ. σημαδι ακός] … Dictionary of Greek
ρημαδιό — το, Ν 1. ρημάδι 2. τόπος γεμάτος με ερείπια, με χαλάσματα («η πόλη έγινε ρημαδιό από τον σεισμό»). [ΕΤΥΜΟΛ. < ρημάδι + κατάλ. ιό (πρβλ. προξεν ιό)] … Dictionary of Greek
συνήχηση — η / συνήχησις, ήσεως, ΝΜΑ [συνηχῶ] 1. γραμμ. η τυχαία ή σκόπιμη παράταξη λέξεων με ομόηχες συλλαβές, η παρήχηση, όπως λ.χ. ο σιγαλός αιγιαλός εγέλα γάλα όλος [Αλ. Ραγκαβής] ή τυφλός τά τ ὦτα τόν τε νοῦν τά τ ὄμματ εἶ [Σοφ.] 2. (κυρίως στην αρχ.… … Dictionary of Greek
χάρβαλο — το, Ν 1. ρημάδι, σαράβαλο, χάλασμα 2. μτφ. (για πρόσ.) άτομο καταβεβλημένο από τα γηρατειά ή από νόσο, ερείπιο. [ΕΤΥΜΟΛ. Η λ., κατά μία άποψη, έχει προέλθει από το επίθ. χαλαρός, μέσω ενός αμάρτυρου παρλλ. τ. *χαλαβρός (> χάλαβρο), με μετάθεση … Dictionary of Greek
Ευστρατιάδης, Ευστράτιος — (1872 – 1946). Δημοσιογράφος και λογοτέχνης. Καταγόταν από τη Μυτιλήνη. Διετέλεσε διευθυντής και χρονογράφος της αθηναϊκής εφημερίδας Σκριπ. Έγραψε τα βιβλία Αξέχαστα, Η ζωή που περνά, Αράχνη, Το ρημάδι (βραβείο Ακαδημίας) κ.ά … Dictionary of Greek
ερείπιο — το 1. καθετί το καταστραμένο, αλλ. χάλασμα, ρημάδι, σαράβαλο. 2. στον πληθ., ερείπια λείψανα, απομεινάρια καταστραμμένου κτίσματος. 3. μτφ., για άνθρωπο, ο εξαντλημένος ψυχικά ή σωματικά: Έγινε ερείπιο από την αρρώστια … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)
ρημαδιακός, -ή — ό ερειπωμένος· το ουδ. ως ουσ., ρημαδιακό, το ρημάδι, ερείπιο … Νέο ερμηνευτικό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας (Новый толковании словарь современного греческого)
